Наҳл (асалари) сурасида шундай оят бор: 

يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِهَا شَرَابٌ

"Унинг қоринларидан шароб (асал) чиқади..."

Нега Роббул ъизза қорин сўзини бирлик шаклида эмас, кўпликда келтирди (арабчада кўплик энг камида учтани ифодалайди).

Маълум бўлишича асаларининг учта қорни бор экан. Гулдан олган шираси биринчи қоринга киради. Бир муддат тургач, клапн очилиб, иккинчи қоринга тушади ва шу ерда соф асалга айланади. Иккинчи қорин охирида яна бир клапн бўлиб, шу ердан асал заруратга қараб учинчи қоринга ўтади. Учинчи қоринда ошқозончаси бўлиб узоқларга учганда унга қувват бўлиши учун шу асалдан озуқаланади.

Уясига қайтиб келгач, мўъжизанинг каттаси руй беради. Яъни асалари иккинчи қорнидаги барча соф асални оғзидан (орқасидан эмас) уянинг бўш жойларига қуя бошлайди.

أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْأنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا

Қуронни тадаббур-тафаккур қилмайдиларми ёки қалбларга қулфлари осилганми!? 

Арабчадан Абдулатиф Атаханов таржимаси